Elsnor and San in tha house

San and Elsnor!! Beide hun eigen verslag, een grote klasse dus!!

Waarschuwing: Deze tekst kan grove, schendende of te moeilijke woorden en zinsconstructies bevatten.

Beste lezertjes!

Na alle andere (even superleuke, spannende en boeiende) verhalen kon ik natuurlijk niet achterblijven met het insturen van mijn fameuze handmade stukje tekst over het weekendje Londen samen met mijn medemetgezel Elsa (aka Elsar, Elsnor of kort Els). Mocht dit je nog niets zeggen? Het kleine bengelzusje van Sander en Maaike (sorry Els, onder de gordel, I know). Daarom heb ik mijn best gedaan om hier iets moois van te maken. Wel moet ik hierbij vermelden dat het min of meer verplichte kost was om als bezoeker aan Esther & Jordi’s Palace een verslag in te leveren. (Je denkt toch niet dat deze site anders zo vaak bezocht zou worden he?..). Maar het was een superweekend en in ruil daarvoor alleen dit schrale verhaaltje is natuurlijk een enorm coole deal! Hieronder heb ik per dag mijn ervaringen beschreven.

De reis
Waar andere kozen voor de simpele manier, de trein, verkozen wij de bus. Dit om wat euro’s te besparen én wij vinden de andere geen echte reizigers. Wij gaan namelijk voor de volle uitdagingen en verrassingen. Die kwamen er volop, want we hadden niet gedacht dat het zo’n bizarre hel zou worden. We zouden vertrekken om 21:30 vanuit station Breda, maar om 22:00 was er nog geen bus te bekennen. Eerst dachten we verkeerd te zetten, maar een vloeiend sprekende échte Engelsman, kwam ons tegemoet. Gelukkig, we zaten wel op de goede plek te balen. Ook onze lieftallige papa was niet zo blij en werd met de minuut chagrijniger. Zo chagrijnig zelfs dat hij besloot tegen de NS aan te gaan pissen (terwijl zij er deze keer echt niets aan konden doen!). Iets over tienen konden we toch de overvolle bus in en tot overmaat van ramp zat Els helemaal achterin en ik helemaal voorin. Ik zat naast een iets te dikke juffrouw en vond het niets dat ik mijn zusje heel de busreis zou moeten missen min of meer. Daarom besloten Els en ik om twee mevrouwen te vragen of ze wilden wisselen van plek en met succes. De reis ging zijn gangetje, totdat we bij de douane moesten stoppen. Midden in het holst van de nacht, met fikse regenbuien, dienden wij de bus uit te stappen en ons op te stapelen in een veels te klein kotje. Het leek wel de Efteling, met zulke georganiseerde wachtrijen, maar het was het wachten niet waard. Er werd nors naar onze identiteitskaarten gekeken en we konden door. Ook vond er controle (erg plaatselijke controle) plaats door middel van een snuffelhondje dat door de bus kwam bivakkeren. Deze hoogopgeleide en hoogstwaarschijnlijk zeer intelligente hond hield een passagier aan voor het vervoeren van een appeltaart. Hierna vervolgde we onze reis met de veerboot en vervolgens weer de bus en rond half 8 kwamen we aan op het Victoria Coach Station.

Day one: Wimbledon!
Hoe hip was dit? Wij gingen vandaag naar Wimbledon, het meest prestigieuze grastoernooi dat er bestaat. Het zou een slopende dag worden, maar wij kunnen wat hebben en we hebben er geen minuut spijt van gehad. Rechtstreeks vanuit Victoria moesten we naar Wimbledon zien te komen, een hele opgave voor simpele mensen als wij. Stap 1 was het zoeken van de underground. Stap 2 was het kopen van de JUISTE kaart voor het openbaar vervoer van die dag. De laatste stap was het elkaar oppeppen en mentaal bijstaan om deze dag tot een goed einde te brengen. )Nog bedankt voor je teamtalks, Elsa! Zonder jou had ik het nooit gekund). Met de underground richting Wimbledon was zo gefixt en toen besloten we Esther op te bellen om deze prestatie op zich al door te geven. Wel had ik onszelf voor een nog grotere uitdaging gesteld door het handvat van de reistas te slopen (ik ken mijn eigen krachten niet).Dus huppelend, struikelend, rennend, shakend, lopend, stuntelend met de tas zochten we Wimledon op. Toen we eenmaal aankwamen was er een groot grasveld met plek voor duizenden wachtende en smachtende mensen. Door middel van een “Queue card” werd duidelijk gemaakt waar in de rij je staat. Ikzelf was gelukkige nummer 3031. Esther en Jordi kwamen later en kregen nummer 3500zoveel toebedeeld. Wij moesten dus wel terug naar achteren, want “Queue jumping” (een variant op het crowdsurfen) is niet toegestaan. Na een paar uur wachten en tal van foto’s verder waren we er dan eindelijk. We konden ons geluk niet op toen ook nog eens bleek dat we konden zitten, ideaal voor de kapotte reizigers onder ons. Onze enige Nederlandse trots Rogier Wassen werd aangemoedigd door 4 trouwe supporters uit het koude kikkerlandje. De Engelsen keken af en toe verbaasd en enigszins geïrriteerd rond, maar het mocht niet deren: de eerste set was van ons. Vervolgens was het drama en er werd terecht verloren. Het mocht de pret niet drukken, maar dit deed de regen wel een beetje. We zagen nog een damesenkel en herendubbel (Bjorkman doet het goed deze Wimbledon en wij zagen hem..) en besloten toen te gaan. Toch hebben we ook grootheden zien (in)spelen als Kuznetsova, Mauresmo, Ivanovic, Hewitt en de enige echte meester Federer! Ik besloot nog wat souvenirs te kopen en we gingen tevreden huiswaarts. Het was om niet te missen. We reisden naar Dagenham en mijn eerste ervaring: een oud, maar knus, gezellig, stadje waar ik op slag stapelverliefd op werd. De avond werd afgesloten met een lekker etentje in een chill tentje en met een potje duizenden in het appartement van Esther en Jordi. Els ging vroeg naar bed en ik kon niet voorkomen met 15 punten het onderspit te delven tegen Jordi… Het enige minpuntje van een verder geweldige dag!

Day two: Shoppen & chillin’
Na lang twijfelen over de bestemming van vandaag werd er gekozen voor een shop & tour-dagje. Vooral voor de dames natuurlijk een hemel en voor de heren een gelegenheid om rustig bij te kletsen. Selfridges herborg de meest bizarre en diverse kleren, sieraden ed. en ik voelde mezelf even een celebrity om tussen de allerduurste merken te lopen. Ik deed wat 9 van de 10 mensen daar deed: alleen kijken, niets kopen. De Primark, die vervolgens bezocht werd, beviel Els prima (let op de woordspeling!) en er werd dan ook door haar een zonnebril gekocht. Hierna zochten we het centrum van de straatmuzikanten en artiesten op. Er waren geweldige dingen te zien, zoals een jongleur, goochelaars, oplichters en andere entertainers. We keken onze ogen uit en waren toe aan het enige echte walhalla van het eten: de Mac. Hiermee gevoed en geboost werd er verder gekeken naar verschillende optredens, waarna we weer het huis opzochten. We donderden (bijna letterlijk, want wat kun je hoog stuiteren op zo’n verenbedje) op tijd in bed en waren in gedachten al bij de volgende dag.

Day three: Eye of Londen & London Bridge
Els had eerder al de wens uitgesproken om de London Bridge te mogen bezichtigen en dit stond dan ook vandaag op het programma. Dit was mooi te combineren met een uizicht in Eye of Londen. Het was schitterend om te zien hoe grote gebouwen klein werden en het beeld dat je had was geweldig. Als echte voetbalfan zocht ik gelijk Wembley. Wat wel jammer was, was dat een medepassagier het nodig vond om een keistinkende scheet te laten in de capsule. Wat volgde was een splitsing van 28 mensen aan de ene kant en 2 aan de andere zijde. Dit opmerkelijke feite wilde ik jullie niet onthouden..
Londen Bridge was een hele belevenis, met leuke weetjes en een uitgebreide rondleiding. In de pub werd er nagepraat over van alles en nog wat (Wist je dat wij de meest gemene en ultieme roddelhelden zijn die ooit ter wereld zijn gebracht?). Heel wat wijsheid rijker, werd er op tijd de jeugdherberg van de gangsters opgezocht om de finale van het EK voetbal te bekijken. Dit leidde al vroeg tot een potje kaarten, omdat de Duitsers het niet klaar konden maken tegen de ontketende Spanjaarden. Het verband hiertussen? Jordi kon 150 euro winnen als Duitsland zou winnen, maar had al vroegtijdig door dat het vanavond niet zijn avond ging worden.

Day four: Madame Tussaud
Vandaag een dag zonde Esther en Jordi. We misten de lieve, zachtaardige stem van Jordi en de diepe, sprekende, gezellige lach van Esther. Het was dus even wennen zonder Es & Jor, maar de knop moest om. Terwijl zij hard aan het werk waren, deden Elsa en ik Madame Tussaud aan: geweldige poppen, soms net zo lijkend, saai, knap, lachend, stralend, chagrijnig, vrolijk, mooi of lelijk als de echte personen. Een niet te missen kans om met grootheiden en idolen op de foto te gaan. Uitstekende kiekjes werden genomen en tests werden gedaan. Elsa wilden bijvoorbeeld weten hoe een knuffel van Shrek zou voelen en ik vroeg me af of Beyoncé echt zo fris onder de oksels was. Twee uur laten werden nog wat winkels (her)bezocht, want met een madam op stap weet je al snel hoe laat het is (anytime is the time to shop?!). We aten als avondeten één van de meest verrukkelijke pizza’s die ik ooit heb geproefd. Wat volgde was iets dat we totaal niet wilden: het afscheid. Bij de bushalte werd het afscheid abrupt verstoord doordat de bussen daar wél op tijd rijden. Misschien maar goed ook, want woorden schoten te kort toen we beseften dat we hen daar achter moesten laten en wij helaas weer terug zouden belanden in Holland.


Esther en Jordi…. Van harte bedankt voor de gastvrijheid, gezelligheid en begeleiding! Het was een superweekend en de tijd vloog voorbij. Kortom: gewoon bedankt voor alles!


Tot snel alweer!
een ver-Engelste Sannie


En nu het woord aan Elsnor!!!!


j27/ 28 juni

27 juni was het dan zover, san en ik gingen naar londen. Na een ontzettend lange busreis was daar het moment dat we eindelijk in londen waren YEAH! Maar no time to rest, want we moesten met de metro naar Wimbledon, uhu je leest het goed WIMBLEDON! San, onze spierbundel, moest nog wel wat inspanning verrichten om onze 16 kilo wegende koffer te dragen, na het hengsel gebroken te hebben. Maar gelukkig was het niet ver om van de metro naar het wimbledon grasveld te lopen (dus wel!) Nes en Bos waren ook al gauw op Wimbledon aangekomen en toen werd het wachten geblazen. Maar dit was het waard om onze Wassen (uhu een Nederlander) in actie te zien samen met een Francaise tegen twee Engelsen. Laten we nou net in Engeland zitten, dus iedereen was voor die twee Engelsen, maar wij natuurlijk niet. Ons nationalisme (meer die van Bos en mij ) kwam helemaal opborrelen, want Wassen had ofcourse my horse onze aanmoediging nodig! Oftewel klappen bij dubbele fouten van de Engelsen en hier en daar werd er nog KOM OP ROGIER (zo heet wassen met zijn voornaam;) ) geroepen door Bos, maar het mocht niet baten, hij en zijn francaise hadden een nederlaag in the pocket. Maar we hadden geen tijd om onze tranen af te drogen, want daarna stond er een wedstrijd van Radwanska op de planning en een dubbelspel van onder andere Bjorkman. Om deze eerste dag af te sluiten, moesten we natuurlijk de maaltijd eten, waar Engeland om bekend staat: fish & chips en voor San een burger. Nog even duizenden bij Nes & Bos thuis, maar voor kleine Elsar was het bedtijd.

29 juni

Na de vorige avond besloten te hebben wat we gingen doen, zijn we naar een parkje geweest, waar we onze croissantjes op konden peuzelen op strandstoeltjes. Maar die strandstoeltjes vertrouwden we niet helemaal, waardoor we op de grond aangewezen werden, maar San had goede moed en bleef zitten waar hij zat. Met als gevolg: 1,60 pond voor 2 uur stoel. Daarna door naar covent garden; hier hebben we wat straatartiesten kunnen bezichtigen. Maar natuurlijk moest er ook geshopt worden; helaas peanutbutter was de meest voorkomende maat seize 18 oftewel 46. Dus kleren hebben we niet gekocht, maar wel een relaxte zonnebril van maar liefst 2 pond ( die zal dan ook wel vandaag of morgen kapot gaan:P) Om deze dag af te sluiten, moest er natuurlijk gegeten worden bij de plek, waar je gegarandeerd bent van een lekkere maaltijd: de Mac! Daarna de pub nog even van binnen gezien en toen maar weer lekker pitten met veren in je reet.

30 juni

Nu moest er toch echt cultuur opgesnoven worden in de vorm van de Tower Bridge en Londen Eye. Jammer genoeg moest iemand zo nodig een scheet laten in deze afgesloten cabinetjes onder het bordje westen, waardoor iedereen opeens de noordenkant even wou bekijken. Toen we weer wat frisse lucht binnen hadden gekregen, ging onder het genot van een croissantje de Tower Bridge wel vier keer open en dicht en als rasechte toeristen moesten hier dan ook foto’s van gemaakt worden. En daar was onze pub weer om even bij te komen. En daar gebeurde het, we kwamen de ‘’goede’’ vriendin tegen van Nes, onze allemansvriend. Laat zij nou net een ontzettende kletskous zijn, waardoor the alcohol started to speak en er een plan werd gesmeed om met alle bro’s op vakantie te gaan TOP! Maar ondertussen misten tha boys wel bijna de EK finale, dus een sprint terug om achter de televisie te springen en de vrouwen moesten maar pizza gaan halen. Na de overwinning van Spanje (helaas voor Bos betekende dit dat er 150 euro aan zijn neus voorbijging) was er dan weer het potje duizenden. Op een of andere manier kwam(en) die schoppen vrouw(en) steeds maar weer bij mij terecht en moest er zelfs een dieptepunt van –180 opgeschreven worden. Maar een comeback was te laat, want Bos had al gewonnen en met het slaap in onze ogen werden de bedden weer opgezocht.

30 juni

Nu waren San en ik op onszelf aangewezen, want Nes en Bos moesten netjes aangekleed naar de stage. Lekker vroeg uit de veren (letterlijk, sorry kon het niet laten:p) om madame tussauds te bezoeken met maar een wachttijd van een kwartier, omdat we zo slim waren om op internet kaartjes te kopen! Daarna gingen we maar weer shoppen, waar we er al snel achterkwamen, dat ze nu echt niet opeens wel allemaal maatjes 34/36 hebben. Dus gingen we maar weer terug naar het appartementje van Nes en Bos om daar een heerlijke pasta-iets à la Nestor te eten. Toen was het alweer tijd om op huis aan te gaan. Na 1 uur metro, 3 uur bus, 2 uur wachten omdat we de ferry gemist hadden, omdat een of andere idioot problemen had met zijn ID, 2 uur op de ferry door elkaar geschommeld te worden, 3 uur bus, 20 minuten trein en 5 minuten auto waren we weer thuis en keken we met een glimlach terug op onze Londen reis.

Nes en Bos bedankt en nog veel plezier met jullie laatste weekjes in Londen.

Box El Snor.