Daddy and Mooky in town

Uiteraard bleef het niet alleen bij de fantastische theateravond met 'We will rock you'. Daddy en Mooky uit Roosendaal/Rosetown waren per slot van rekening wel een dag of vier in Londen, dus er moest een flinke dosis cultuur gesnoven worden. Okay, het had niet allemaal met voetbal te maken, maar er blijkt toch ook een andere wereld te zijn, een ... echte wereld ...

Naar Londen moet je niet naar toe als je last hebt van straatvrees of xenofobie (ja ja, even het woordenboekje gebruiken wat dat nu weer betekent). Jeetje zeg, wat een drukte overal. Japanners, Chinezen, Indiërs, Pakistani, echt van alles wat. En o ja, ook veel Nederlanders. En allemaal, net als wij naar die plaatsen waar Londen beroemd om is geworden: Westminster, the Big Ben, Buckingham Palace, Travalger Square, Piccadilly Circus, the Tower, St. Paul ... We hebben het allemaal gezien.

Naar Greenwich zijn we maar met z'n tweetjes gegaan, wat dat konden we de jeugd niet aandoen. Greenwich, daar waar de nulmeridiaan door loopt, daar waar eigenlijk de tijd van nul af aan begint ... De Engelsen hadden ooit meer dan een kwart van de hele wereld in hun eigendom ... the rulers of the world. Niet gek dat ze nog steeds in die waan leven dat ze de heersers van de wereld zijn, terwijl ze grote delen zijn kwijtgeraakt: India, Birma, Hongkong ...

De traditie zie je nog overal terug, al zijn ze op vele punten bijgedraaid, zelfs een beetje Europees geworden want in elke kroeg of winkel hangt een bordje 'No smoking', iets wat bij ons pas vanaf juli komt. Heerlijk zo'n rookloze kroeg, maar wel de dampende bezoekers op straat. Maar glazen mochten weer niet mee naar buiten genomen worden ... Enfin, probleem dus ...

De terroristische aanslagen hebben het nodige veranderd. Westminster, waar de regering zetelt, en Downingstreet zijn zwaarbewapende en onneembare vestigingen geworden. Zware stalen barriers (zie foto) moeten voorkomen dat er bomauto's tegen de gebouwen kunnen rijden. We gingen ook naar the London Eye, het reuzenrad. Ook daar zware beveiliging, maar jeetje zeg, wie gaat er in 's hemelsnaam een reuzenrad opblazen? Maar het was wel de moeite waard, wat een geweldig uitzicht. Slechts één rondje draaiden we, maar wel een van een half uur.

En na al die bezienswaardigheden, time for a pint in the pub. Laat nu net de FA-cupfinale aan de gang zijn, dus dat pikten we mooi mee, biertje erbij, nootje ... En we waren voor die ene ploeg, maar toen die ander won, vonden we dat ook goed (geen idee wie er gespeeld heeft!).

Op de laatste avond ons culinair laten trakteren door London in heerlijk Italiaans restaurant nadat we de dag ervoor in een steak-restaurant heerlijk hadden gegeten. Voor diegenen die nog naar Londen gaan, geen paniek want ondanks de vele waarschuwingen vooraf dat het allemaal ontzettend duur is viel het eten en drinken reuze mee. Zeker niet duurder dan in Nederland in ieder geval.

Na deze vier dagen togen we naar kennissen die voor hun werk een aantal jaren naar Londen zijn verhuisd en bij toeval in dezelfde buurt wonen. Het is een kleine wereld zie je wel. Zo kom je nooit in Engeland, want wat heb je er te zoeken, en zo ga je er naartoe en kunt bij twee adressen op bezoek.

We vonden de Engelsen altijd stug (stiff upperlip!), ouderwets, nog in de vorige eeuwen levend, het land armzalig en altijd regen ... wat hadden we er te zoeken. Maar we moeten onze mening herzien. Voorzover je binnen een paar dagen dat kan en mag: Londen is een bruisende stad waar echt van alles te doen is. We hebben niet eens tijd gehad voor de vele musea, de vele parken, nog zo veel bezienswaardigheden niet gezien, nog zoveel eethuisjes niet uitgeprobeerd ... We hadden nog dagen willen flaneren door de drukke straten, mensen kijken vanaf het terras. En de laatste dagen in Kent, de streek tusen Londen en Dover, wat een prachtige streek. Alleen zou ik niet met racefiets de heuvels willen beklimmen, want het is nog niet echt een fietsland hebben we gemerkt. In Londen zijn ze in ieder geval vogelvrij. Moeten ze toch eens in Amsterdam gaan kijken! Maar hoe geweldig het land ook is ... links rijden blijft toch wel heel erg vreemd ... En bij elke keer de weg oversteken, het is toch een regelrechte poging tot zelfmoord: je hoeft je maar één keer te vergissen door naar links te kijken i.p.v. rechts ...

We gaan er zeker nog terugkomen. Makkelijk met de taal, maar vier uurtjes met trein van Roosendaal naar hartje Londen. Maar dan waarschijnlijk weer met z'n tweetjes. Want Essie en Bossie zullen waarschijnlijk dan niet meer daar vertoeven. Alhoewel ... wie weet waar het leven ons voert, waar het leven hen voert ...?

Een paar heerlijke dagen gehad. Iets anders valt er niet te concluderen. En de kinderen, ach, nog een week of zeven, dan zien we hen weer.

Tot dan.

Bye, bye en zwaai zwaai.
See you later alligator ...

Pa en ma