We will rock you ...
Door: Mookie and daddy from Rosetown
Blijf op de hoogte en volg Esther & Jordi
21 Mei 2008 | Verenigd Koninkrijk, Londen
Tja, het blijven toch je kinderen en je wilt toch weten of ze goed terecht gekomen zijn, ook al is het dan in een ander land.
Wij dus naar Londen om te zien of onze zorgen terecht waren. Nou, dat bleek reuze mee te vallen. Nessie en Bossi hebben het uitstekend naar hun zin. Het werken is een wat onprettige bijzaak, maar dat geldt wel voor meer mensen in het leven. En daar is het ook eigenlijk ook niet echt om te doen natuurlijk. Een ander land leren kennen, andere omgeving, andere taal, hoeveel kansen krijg je daarvoor in het leven? Zij hebben die gezocht, gevonden en met beide handen gegrepen. Maar dan verwacht je wel natuurlijk dat er een zoektocht wordt onderhouden naar andere gewoontes, andere culturen. En daarvoor moet je cultuur gaan snuiven, gebouwen bezichtigen, musea bezoeken enz. omdat daar de geest van de mens in schuilt.
Uiteraard wilden wij hen daarbij helpen, en waar kan dat beter dat in West-End in een van de vele theaters? Ik moet toegeven, een toneelstuk van Shakespear is ook voor ons iets te veel van het goede, zelfs met ondertiteling erbij, dus gingen we maar op zoek naar een musical. Keuze hadden we te over tussen 'Mama Mia' van Abba, 'We will rock you' van Queen, 'Dirty Dancing', 'Sound of music' en nog vele, vele andere. Het werd Queen, hoewel ik niet echt een liefhebber daarvan ben. Al jaren stem ik tijdens de top 2000 dan ook op Hotel California van The Eagles in de hoop dat die eindelijk eens de Bohemiam Rapsody verdringt van de eerste plaats, een nummer dat door velen als het allerbeste nummer ooit wordt beschouwd, maar helaas niet door mij.
Tot voor kort, want ik moet zeggen ... ik moet die mening herzien ... Wie nooit van mening verandert in het leven, heeft nooit iets bijgeleerd!! Jeetje zeg, wat een show werd het. We werden door een bord bij de ingang gewaarschuwd voor enig stroposcopisch licht. En dat was er ook, maar ook spiegelbollen, prachtige futuristische decors met supergrote beeldschermen, een draaiend platform dat de halve zaal in draaide, maar vooral prachtige, heerlijke rockmuziek. Van het bombastische 'We will rock you', het volumineuse 'Radio ga ga' tot aan het tranentrekkende 'Who wants to live forever'. En een oorverdovend kabaal van het publiek toen de lichten doofden en de dansers en zangers opkwamen, tussen alle nummers door en uiteraard vooral op het eind, toen tot driemaal toe om 'We want more' werd geschreeuwd. En als laatste, allerlaatste, kwam een groot scherm met daarop geprojecteerd de vraag ....
'Do you want the Bohemain ....?'
Want die hadden we nog niet gehoord. En zo kwam alles toch nog goed en ben ik helemaal om. Het is toch inderdaad misschien wel het beste nummer dat ooit is geschreven. Misschien niet om de woorden, maar wel om de passie die het uitdrukt en opwekt. Als ik dit nummer voortaan hoor, dan zal ik het gejoel van de pakweg duizend mensen horen die de tekst wel konden verstaan, zal ik de zoekende schijnwerpers zien, de heen en weer gaanden armen van het publiek, maar vooral de passie voelen waarbij Galileo zijn Scaramuch zoekt, vindt ... en verliest ...
De enige keren dat Esther en Jordi in een theater waren geweest ooit, was vanwege de balletvoorstellingen van de zusjes en nichtjes en vanwege het verplichte karakter van de CKCV-lessen op school. Maar laat dat een les van Londen zijn, dat het echt ontzettend fijn is om zo'n manier dingen te kunnen leren en waarderen in het leven. Omdat theater echt alles heeft, voor ieder wat wils, en dat kan echt voor iedereen wat anders zijn. Het is alleen daar waar de echte stem wordt gehoord, de ware emotie gevoeld, zonder enige filmtrucs.
Je kunt er echt ontzettend veel van opsteken dus, ook al heeft het dan niets .... met voetbal te maken ....
Het was in ieder geval een fantastische avond, onderdeel van een heerlijk verblijf van een paar dagen in Londen. Maar daarover binnenkort meer, want er zijn nog meer verhalen te vertellen. En voor ons in ieder geval een geruststelling: die twee die redden het wel. Maar daar waren we vooraf ook al wel van overtuigd. Alleen hebben we het nu ook gezien.
Pa en ma uit Roosendaal
Wij dus naar Londen om te zien of onze zorgen terecht waren. Nou, dat bleek reuze mee te vallen. Nessie en Bossi hebben het uitstekend naar hun zin. Het werken is een wat onprettige bijzaak, maar dat geldt wel voor meer mensen in het leven. En daar is het ook eigenlijk ook niet echt om te doen natuurlijk. Een ander land leren kennen, andere omgeving, andere taal, hoeveel kansen krijg je daarvoor in het leven? Zij hebben die gezocht, gevonden en met beide handen gegrepen. Maar dan verwacht je wel natuurlijk dat er een zoektocht wordt onderhouden naar andere gewoontes, andere culturen. En daarvoor moet je cultuur gaan snuiven, gebouwen bezichtigen, musea bezoeken enz. omdat daar de geest van de mens in schuilt.
Uiteraard wilden wij hen daarbij helpen, en waar kan dat beter dat in West-End in een van de vele theaters? Ik moet toegeven, een toneelstuk van Shakespear is ook voor ons iets te veel van het goede, zelfs met ondertiteling erbij, dus gingen we maar op zoek naar een musical. Keuze hadden we te over tussen 'Mama Mia' van Abba, 'We will rock you' van Queen, 'Dirty Dancing', 'Sound of music' en nog vele, vele andere. Het werd Queen, hoewel ik niet echt een liefhebber daarvan ben. Al jaren stem ik tijdens de top 2000 dan ook op Hotel California van The Eagles in de hoop dat die eindelijk eens de Bohemiam Rapsody verdringt van de eerste plaats, een nummer dat door velen als het allerbeste nummer ooit wordt beschouwd, maar helaas niet door mij.
Tot voor kort, want ik moet zeggen ... ik moet die mening herzien ... Wie nooit van mening verandert in het leven, heeft nooit iets bijgeleerd!! Jeetje zeg, wat een show werd het. We werden door een bord bij de ingang gewaarschuwd voor enig stroposcopisch licht. En dat was er ook, maar ook spiegelbollen, prachtige futuristische decors met supergrote beeldschermen, een draaiend platform dat de halve zaal in draaide, maar vooral prachtige, heerlijke rockmuziek. Van het bombastische 'We will rock you', het volumineuse 'Radio ga ga' tot aan het tranentrekkende 'Who wants to live forever'. En een oorverdovend kabaal van het publiek toen de lichten doofden en de dansers en zangers opkwamen, tussen alle nummers door en uiteraard vooral op het eind, toen tot driemaal toe om 'We want more' werd geschreeuwd. En als laatste, allerlaatste, kwam een groot scherm met daarop geprojecteerd de vraag ....
'Do you want the Bohemain ....?'
Want die hadden we nog niet gehoord. En zo kwam alles toch nog goed en ben ik helemaal om. Het is toch inderdaad misschien wel het beste nummer dat ooit is geschreven. Misschien niet om de woorden, maar wel om de passie die het uitdrukt en opwekt. Als ik dit nummer voortaan hoor, dan zal ik het gejoel van de pakweg duizend mensen horen die de tekst wel konden verstaan, zal ik de zoekende schijnwerpers zien, de heen en weer gaanden armen van het publiek, maar vooral de passie voelen waarbij Galileo zijn Scaramuch zoekt, vindt ... en verliest ...
De enige keren dat Esther en Jordi in een theater waren geweest ooit, was vanwege de balletvoorstellingen van de zusjes en nichtjes en vanwege het verplichte karakter van de CKCV-lessen op school. Maar laat dat een les van Londen zijn, dat het echt ontzettend fijn is om zo'n manier dingen te kunnen leren en waarderen in het leven. Omdat theater echt alles heeft, voor ieder wat wils, en dat kan echt voor iedereen wat anders zijn. Het is alleen daar waar de echte stem wordt gehoord, de ware emotie gevoeld, zonder enige filmtrucs.
Je kunt er echt ontzettend veel van opsteken dus, ook al heeft het dan niets .... met voetbal te maken ....
Het was in ieder geval een fantastische avond, onderdeel van een heerlijk verblijf van een paar dagen in Londen. Maar daarover binnenkort meer, want er zijn nog meer verhalen te vertellen. En voor ons in ieder geval een geruststelling: die twee die redden het wel. Maar daar waren we vooraf ook al wel van overtuigd. Alleen hebben we het nu ook gezien.
Pa en ma uit Roosendaal
-
21 Mei 2008 - 10:55
Nessie:
Hi Daddy en Moeke!
Jullie stuk ROCKT!
Ik weet zeker dat al onze lezers nu gelijk naar het theater zullen rennen ;-) Maar het is waar, het was zeker een heel erg leuke voorstelling!! En een mooi geschreven verslag ervan!
Tot vrijdag weer!
Greets from London-town! -
21 Mei 2008 - 18:35
Inge:
Het is dat ik het druk heb,maar ik zou zo naar het theater rennen!! Sowieso zou ik nu alweer terug naar Londen willen :( !!
Maar gelukkig zijn jullie nu alweer in Nederland!!
Tot snel!! Liefs, Ing -
23 Mei 2008 - 19:04
Yvonne:
He! Mooi dat de voorstelling leuk was! Nu gaan jullie zkr terug in Nederland meteen boeken voor Tarzan etc;) Veel plezier dit weekend in Nederland!! x -
24 Mei 2008 - 08:07
Bossie:
heee Queeen fan!
Leuk stukje! leuke voorstelling! leuke dagen! conclusie: London is gewoon super! -
24 Mei 2008 - 16:59
Karel&maikel:
ja? wat zullen we zeggen? heel leuk geschreven. Maar wij willen graag nog een kanttekening plaatsen over de zin "balletvoorstellingen van zusjes en nichtjes"
ten eerste: het is niet zomaar ballet het is pure passie genaamd jazz.
ten tweede: wij willen graag bij onze artiestennaam genoemd worden: POWER.
ten derde: ook jazz ontroerd.
dus wij verwachten jullie weer 7/8 juni in de kring ;) nes en jor zeer jammer dat jullie dit WEER moeten missen.
nes voor jou telt dat vooral want dit is WEER de 2de x,maar jij vind het zelf vast erger dan wij.
Zo dat lucht op hier zaten we nogal mee.
Heel veel plezier nog!
Lebbers&balls
power.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
