London baby!

Van de volgende verslaggeefster:

Eindelijk was het zover! Er lag een weekend vol winkelen in het vooruitzicht! Daarvoor moest wel het een en ander geregeld worden… Esther en Jordi hadden zo hun boodschappenlijstje wat ik voor ze mee moest nemen (alweer een nieuwe pot pindakaas…) Ook zou ik voor Jordi een fototoestel meenemen, die hij bij mij thuis had laten bezorgen. Helaas liep de voorbereiding niet geheel volgens plan. Mijn zus wist (volgens mij als enige in heel de Benelux) niet dat er een pakketje voor Jordi bezorgd zou worden en stuurde de postbode vrolijk weg (Jordi? Nooit van gehoord!) . Gelukkig had ik nog een hele dag de tijd om achter het pakje aan te bellen en het op een industrieterrein in the middle of nowhere op te halen!

Met alle boodschapjes op zak, stapte ik op de trein en na een gemoedelijk ritje kwam ik na 2 uurtjes in het beeldschone Londen uit.

Na een zoektocht naar een pinautomaat (moeten die Engelsen geen ponden hebben??) en een geschikte kaart voor het openbaar vervoer, begaf ik me in de luxe van de underground. De stereotype Engelsman van de vorige verslaggever (witte sportschoenen, kale kop en breed/dik) kan ik volledig beamen.

Na een ritje door alle pitoreske voorsteden van Londen, kwam ik uiteindelijk aan op het beeldige station Dagenham Heathway. Daar stond Esther al op me te wachten. Een traditionele rode dubbeldekker bus bracht ons uiteindelijk naar het appartement. Daar stond Jordi al te zwoegen op het diner (zo horen de taken verdeeld te zijn ;) ) ! Na een rondleiding door het paleisje (waarin ik zelf m’n eigen kamer had, helaas zonder deur die dicht kon, maar ondertussen WEL met licht!!) schoven we aan bij het feestmaal van meesterkok Bos! ’s Avonds nog een potje hartenjagen, waarbij ik niet helemaal door had dat het juist níét de bedoeling is om de schoppenvrouw te krijgen. Vermoeid van de reis en de lange werkdag van de gastheer en gastvrouw, doken we op tijd ons bedje (met heerlijke harde veren..) in. Esther en Jordi moesten de volgende dag namelijk gewoon weer vroeg op!!

De volgende dag mochten Esther en Jordi nog een dagje zwoegen bij Ford en ging ik in m’n eentje de toeristische route door Londen nemen. Buiten het feit dat ik een beroerd richtingsgevoel heb, was het een zeer geslaagde dag en kon de rest van de tijd nuttig worden besteed (= in de winkelstraat) ! Door mijn omzwervingen en vertragingen bij de metro, hadden zowel Jordi als Esther al gesport toen ik thuiskwam. Na een feestmaal met heerlijke meatballs konden we uitbuiken bij een filmpje, waar we moeite moesten doen om de oogjes open te houden.

Vrijdag hadden Jordi en Esther een dagje vrij geregeld om mij te amuseren. De bestemming zou Madame Tussauds worden, met daarna nog een kort tochtje door de winkelstraat als voorbereiding op de dag erna!! We schoven netjes aan achteraan de rij en na een half uurtje konden we de hal in, waar we dachten gelijk bij de kassa te zijn. Helaas hing daar het bordje “queuing from this point 60 minutes”. De moed zakte in onze schoenen, maar als echte bikkels bleven we in de rij staan. Bovendien zou Jordi het niet volhouden om vandaag de hele dag te moeten winkelen met 2 vrouwen. Na 2 lange uren mochten we eindelijk het heilige Madame Tussauds binnentreden. Een hele hoop flauwe foto’s later en een “gezellig” tochtje door de Chamber of Horrors lieten we de beelden weer alleen. Ondertussen was het wel 4 uur en hadden we wel behoefte aan lunch! We liepen de eerste tent binnen die we tegenkwamen en nuttigden een heerlijke lunch in restaurant “the two Golden Arches” (=de MacDonalds).

Toen we verzadigd waren, mochten Esther en ik van Jordi toch even de winkelstraat in! Twee uur later was het toch wel weer genoeg geweest voor hem, maar we moesten toch wel een keertje avondeten. Bij gebrek aan inspiratie voor een ander restaurant, doken we weer hetzelfde pand in als voor de lunch. Helemaal verzadigd en met genoeg frietjes in de buik voor de komende maanden stapten we weer in de metro terug naar Dagenham. Na een filmpje doken we onze bedjes in, want morgen moesten we natuurlijk wel topfit zijn!!

Vol verwachting klopten onze hartjes toen ’s ochtends de wekker ging! Eindelijk was het zo ver: een hele dag winkelen! Jordi dacht dat hij het niet aan zou kunnen en bleef maar thuis. Esther en ik konden ons dus helemaal uitleven! Toen de eerste tasjes binnen waren, wisten we dat het een zeer geslaagde dag zou worden! Met alleen even een korte stop voor een broodje, waren we niet te stoppen. Toen was daar, aan het eind van de dag, hemel op aarde… de winkel leek een chaos, maar toen we beter keken, lagen de shirtjes voor 1,50 – 2 pond voor het oprapen! Omdat de rij voor de pashokjes zo ongeveer door de hele winkel stond, zijn Esther en ik een hoekje in gedoken en hebben daar onze (vele) aankopen gepast. Bepakt en bezakt liepen we naar de kassa om onze vele aankopen voor slechts een paar pondjes af te rekenen! Omdat we toen op het punt waren dat we eigenlijk geen tasje meer konden dragen, gingen we, helemaal voldaan, terug naar huis. Na een modeshow aan Jordi schoven we aan bij wat alweer mijn laatste Engelse maal zou zijn.

Gelukkig was het feest nog niet voorbij, want ’s avonds zouden we nog gaan stappen in het hippe Londen. Het zou de hipste club van Londen zijn, dus de kledingcrisis (zelfs na het winkelen) ontstond al. Vele outfits later (esther…) dachten we hip genoeg te zijn om binnen te komen. Nu maar hopen dat je geen 21 jaar hoeft te zijn… Na een kaartspelletje vooraf, gingen we op pad. Na twee bier(tjes) in een echte Pub kwamen we aan bij the Fabric. Eenmaal binnen viel het toch wel een beetje tegen (sowieso hebben de Engelsen toch een aparte kledingsmaak…) Met moeie voetjes van een hele dag winkelen, hadden we het na een tijdje toch wel gezien. Op naar de nachtbussen!! Toen we (eindelijk) de juiste bushalte gevonden hadden (na 45min), was het wachten op de juiste bus. En daar kwam hij, bus15, maar… hij reed door! Na een hele scheldkanonnade, was het dan maar wachten op de volgende. Maar ook die had geen zin om ons mee te nemen. De buschauffeur daarna was gelukkig wel zo vriendelijk om ons een lift te geven. We propten ons in de bus tussen de gezellige Engelsen in (eentje met zn broek op zn enkels, een ander met een mooie cowboyhoed…) Na dit ritje, maakten we nog een wandelingtje door het slapende Dagenham met de idyllische, opkomende zon naar het appartement en doken we toch nog maar voor een paar uurtjes ons bedje in.

Veel te vroeg werd ik al weer wakker door de wekker en bedacht me vol spijt dat dit de laatste nacht op het verenbed was geweest. Esther, wat een bikkel, bracht me zelfs nog naar het station (maar misschien was dat meer omdat ik mijn schuld nog moest pinnen ;) ).
Na een emotioneel, hartverscheurend afscheid stapte ik weer op de trein terug…
Jordi en Esther, bedankt voor het leuke weekend! Volgende week weer ;) ??

Redactie laakt het privacy verbod en maken we ook nu weer de naam van de schrijver bekend:

Inge Verdenius