NBA & het Colorado plateau!

Once upon a time in the west..
Waar ze dus niet aan fatsoenlijk internet doen. Helaas moesten we jullie dan ook teleurstellen met een radiostilte, omdat het internet steeds te slecht was om ons stuk te plaatsen. Terwijl we het super leuk vinden dat jullie ons allemaal volgen! Bij deze dus nog onze verhalen over Salt Lake City en de nationale parken Arches, Monument Valley en de Grand Canyon.

Om even wat afwisseling te hebben tussen alle nationale parken, hebben we toch besloten om de lange rit naar Salt Lake City te maken, en daar hebben we zeker geen spijt van gehad! In onze reisboekjes stond voornamelijk dat in deze stad het mormonen geloof centraal staat, dus we wisten niet goed wat we ervan konden verwachten.

Voordat we echter op pad konden, werd er eerst geskypt met het thuisfront uit Rosevalley! Het was erg leuk om Pa, Moeke en Kaat te 'zien' en te spreken. Daarna stond het Great Salt Lake op het programma. Je verwacht het niet maar dit is dus een groot zout meer. Het 'strand' zag dan ook wit van het zout. Het was helaas geen strandweer, dus we hebben niet kunnen uittesten of je ook echt blijft drijven.

Daarna mocht ook een bezoekje aan het olympisch park niet ontbreken. Allereerst zijn we naar het Utah Olympic Parc gegaan waar het schansspringen en het bobsleeën heeft plaatsgevonden. Alle banen lagen er nog, maar verder was het redelijk uitgestorven. Het was dan ook moeilijk voor te stellen dat hier zo'n groot evenement heeft plaatsgevonden. Daarna zijn we doorgereden naar de Utah Olympic Oval, waar de schaatswedstrijden zijn gehouden. Ook hier herinnerde de borden ons aan de Spelen, want het zag er verder uit als een gewone schaatsbaan. Maar ook voor deze plekken geldt dat het leuk was om ze eens in het echt gezien te hebben!

Aan het eind van de middag zijn we nog door de stad gelopen, welke er weer vrij verlaten bij lag. Helaas hanteren de winkels gewoon Europese prijzen, en is het lang niet zo goedkoop als altijd wordt gezegd over de USA. Bij het bezoeken van een mega grote sportwinkel werden we goed verrast: er was een hele afdeling vol met geweren en kogels! Zomaar voor iedereen te koop! Niet gek dus dat het af en toe eens misgaat in Amerika.. 's Avonds zijn we naar een van de weinig pubs gegaan, waar we ons eerste echte Amerikaanse biertje op hadden, welke natuurlijk prima smaakte.

Onze tweede dag in SLC begon met een bezoekje aan de Hogle Zoo. Deze dierentuin was niet zo heel groot, maar ze hadden wel aparte beesten die we nog nooit hadden gezien, zoals Black-White Monkeys.

's Avonds stond een Amerikaanse basketbal wedstrijd op het programma! Het was een pre season match tussen Utah Jazz en de LA Clippers. Aangezien we er ruim van tevoren waren hadden we alle tijd om het stadion te zien en om iedereen te zien inspelen. Voordat de wedstrijd begon kwam natuurlijk eerst het Amerikaanse volkslied waarbij werkelijk iedereen in het stadion omdraaide en naar de Amerikaanse vlag toe keek (behalve wij natuurlijk, wij hadden het te druk met de Amerikanen bekijken). Tijdens alle time outs en pauzes werd het publiek goed vermaakt door cheerleaders, de mascotte die allerlei domme dingen deed (zoals zichzelf als een bowlingbal laten afschieten), en de Kiss Cam. Tussendoor had Bos ook nog eens een kookschort van 'ons clubje' Utah Jazz gevangen, welke het publiek werd ingeschoten! Oftewel de lucky one van de 15.000 aanwezigen! Het was dus een ontzettend leuke happening om eens mee te maken!

De volgende dag (zondag) verlieten we de stad weer om naar Arches National Park te gaan. Dit park staat bekend om zijn vele rotsbogen, maar het duurde behoorlijk lang voordat we er eens een tegen kwamen, en kwamen we eerst voornamelijk stukken tegen waar misschien mogelijk vroeger ooit eens een boog heeft gelopen. Daarnaast moest je voor de meest indrukwekkendste bogen steeds een stuk lopen, maar het was het wel waard. Immers, door de erosie zal elke boog in de toekomst weer verdwijnen (voor wie geïnteresseerd is in het precieze ontstaan van deze bogen, zie Wikipedia :) ). Ook hebben we de Balanced Rock gezien: een groot rotsblok wat op een dunne 'rotspilaar' blijft steunen, best gaaf om te zien.

De volgende dag gingen we de rode monumenten in Monument Valley bekijken. Iedereen kent waarschijnlijk wel het beeld van de 3 grote rode rotsblokken bij elkaar. In het echt zag het er nog indrukwekkender en gaver uit! Het park wordt beheerd door de Navajo indianen, wat betekende dat onze nationale parken pas niet geldig was (Leon & Linda nogmaals dank daarvoor!). Daarnaast is de weg in het park ontzettend slecht: het ligt helemaal vol met stenen en grote kuilen, maar bij de guided tours probeerden de indianen ons ontzettend af te zetten en zaten ze andere klanten af te snauwen. Ook de andere indianen waren allemaal erg onvriendelijk. Een gebrek aan beschaving wellicht? ;-) Een beetje angstig begonnen we dus aan de autorit door het park. Zoals vaker gold ook hier dat je met de meeste inspanning de gaafste dingen ziet. Op de waterval in Yosemite na, was dit een van de mooiste parken. Door de slechte weg zijn we niet heel het park doorgegaan, en we waren behoorlijk blij toen we weer heel uit het park waren, maar het was het zeker waard geweest. Het park wordt ook vaak gebruikt in films, Once upon a time in the west is hier bijvoorbeeld opgenomen. Als je bijvoorbeeld over de weg reed (hobbelde) kwam er ook echt een hele Western stofwolk achter je aan.

Het laatste, maar niet het minste, national park was natuurlijk de Grand Canyon. Deze Canyon was behoorlijk indrukwekkend om te zien, en echt mooi met alle rode kleuren. We hadden alleen verwacht dat de Colorado river veel beter te zien zou zijn, maar je zag af en toe maar een klein stroompje lopen. Daarnaast hebben we onszelf (en jullie vast ook) verrast door een trial van 5 km te lopen, wat betekent 2,5 km recht omlaag, en veel erger diezelfde afstand ook weer recht terug omhoog! Het kostte wat zweetdruppeltjes, maar dan heb je ook wel een mooi uitzichtje! Verder hebben we de Grand Canyon bekeken vanuit de verschillende uitzichtpunten, zonder nog al te veel te lopen :)

Zoals jullie hopelijk wel zullen merken vermaken we ons nog uitstekend! Het enige kleine minpuntje zijn de vele lange autoritten. Daarbij zijn er amper radio zenders te ontvangen. Gelukkig hebben we zelf een mooi cd'tje meegenomen, die dan ook grijs wordt gedraaid :) En de vorige autohuurders waren zo aardig om hun country cd achter te laten, dus ook de ritten komen we wel door! Wel letten we goed op dat we niet te hard rijden, want we hebben al heel veel politieauto's gezien aan de kant van de weg (al dan niet met pop erin)! Ook het avondeten hier valt wat tegen, ze kennen hier vrijwel alleen hamburgers en (gefrituurde) kip (en deze kan natuurlijk bij lange na niet tippen aan de kip van Rien Bos!). Maar daar in tegen zijn we vandaag wel een uur gaan fitnessen. Het motel (in Phoenix) had namelijk een contract met het fitnesscenter in de buurt (al hadden ze daar onderling wat ruzie over, uiteindelijk kregen we allebei 15 dollar van het motel mee om te kunnen fitnessen, wat echt belachelijk duur is: ze maken vandaag zeker geen winst op ons:)). De gym was best groot en vergelijkbaar met die in Nederland, behalve dat aan elk apparaat een tv was vastgemaakt, waardoor iedereen dus zijn eigen scherm had. Daarnaast hadden ze een nieuw apparaat: de stairmover: inderdaad, gewoon traplopen op een apparaat dus.

Verder zijn de Amerikanen heel aardig, open, en behulpzaam. Al vinden we het in bijvoorbeeld winkels wel eens irritant dat ze steeds naar je toe komen en dan ook echt een praatje willen maken. Maar verder hebben we echt niets te klagen!

Liefs,
Bos en Es